«Ծաղկափոշու մեջ թաթախված գունավոր բզեզին մանուշակը ճոճք է թվում, աշխարհը՝ ծիրանագույն բուրաստան»: Սա հայ գրականության ամենահայտնի տողերից մեկն ա։ Դեռ դպրոցում ենք կարդում, վերլուծում, հիանում, իսկ հետո՝ կյանքի ընթացքում, ժամանակ առ ժամանակ նորից հանդիպում ենք ու ամեն տարիքում տարբեր կերպ ենք ընկալում, իմաստավորում...

Հայաստանի քաղաքական և հասարակական դաշտում ստեղծվել է, շախմատային տերմինով բնորոշվող, «պատային» իրավիճակ՝ իշխանությունն այլևս ոչ մի օրակարգ չի կարողանում թելադրել և հասարակության հետ շփվում է բացառապես «ոստիկանական պատնեշի հետևից» (ցիտատը Նիկոլինն է ուղղված Սերժ Սարգսյանին), իսկ ընդդիմադիր շարժումը թեև չի մարում, սակայն առայժմ չունի իշխանություններին հեռացնելու ռեսուրս: Շախմատում այս իրավիճակում գրանցվում է ոչ ոքի: Քաղաքականության մեջ այդպես չի լինում:

Վերջին շրջանում, բազմաթիվ անգամներ նա իրեն բռնեցնում է այն մտքի վրա, որ մտքում իր իսկ հրաժարականի տեքստն է ձևակերպում... ամեն անգամ սարսափում է այդ մտքից;

Երկրից նրա «ճողոպրելը» բոլորը պատկերացնում են թիվ 1 բորտի միջոցով՝ հավաքելու է ընտանիքին, լցնի մեջը ու հայդէ՝ դեպի Եվրոպա...

Ոստիկանության համակարգից արդեն մի քանի անիս է, ներքին տեղեկություններ են դուրս գալիս կոնկրետ ոստիկանների ու պաշտոնյաների մասին՝ փորձելով հանրային գործիչների միջոցով վարկաբեկել միմյանց։ Կան նաև համակարգը կեղտոտներից մաքրելու ցանկություն ունեցողներ, որոնք ևս ներքին տեղեկություններ են հանում դուրս...

Հայաստանի քաղաքական և հասարակական դաշտում ստեղծվել է, շախմատային տերմինով բնորոշվող, «պատային» իրավիճակ՝ իշխանությունն այլևս ոչ մի օրակարգ չի կարողանում թելադրել և հասարակության հետ շփվում է բացառապես «ոստիկանական պատնեշի հետևից»...

Իրավիճակը գնալով ավելի է բարդանում, քանի որ զգացմունքները, բարոյական սկզբունքները մի կողմից, իսկ հանրային սպասումներն ու անելիքների սթափ գիտակցումը մյուս կողմից սուր հակասության մեջ են գտնվում։

Նիկոլի վերջին «ելույթից» հանում ես լաչառությունը և թողնում բովանդակությունը, ստացվում է խնդրանք-ելույթ՝ ուղղված իր արևմտաթուրքական տերերին, որով խնդրում է իրեն չփոխել և խոստանում է անել այն, ինչի համար բերվել է իշխանության՝ հանել Ռուսաստանին տարածաշրջանից, Հայաստանը դարձնել թուրքական վիլայեթ...

Բառացիորեն երեկ առավոտ մի մեկնաբանություն էի կատարել, որտեղ ասել էի. «...Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունն ու նրա քաղաքական թիմը ոչ թե չեն հասկացել, ըմբռնել իրադարձությունների ընթացքը կամ բավարար քաղաքական հմտություն չեն ունեցել՝ ճիշտ որոշում կայացնելու, այլ միտումնավոր գործել ու գործում են դրանց տրամաբանությանը հակառակ: ... Փաշինյանը միամիտ չէ ու նրա «գրպանը ոչինչ գցել» հնարավոր չէ, եթե ինքը դա չցանկանա կամ, որ ավելի ճիշտ է, դրանից կոնկրետ նյութական շահ չունենա: Ինքն, իր ողջ կենսագրությամբ, հենց այդ ամենի մարմնավորումն է, երբ փողի համար վաճառել է արժանապատվությունը, կորցրել բարեկամների, դավաճանել ընկերներին: Հիմա, երբ հնարավորություն ունի վաճառել հայրենիքի տարածքները և քաղաքական շահերը, նրա ձեռքը չի դողում ...»:

Նայում ես գույնզգույն բերետներով ոստիկանների վայրագություններին և չես դադարում զարմանալ, թե նրանք ու՞մ են կրծքով ու մարմնի տարբեր մասերով պաշտպանում։ Հարցս ուղղում եմ հատկապես ոստիկանապետ Արամ Հովհաննիսյանին, քանի որ շարքային ոստիկաններն ընդամենը բութ գործիքներ են...